Hüzün damlaları her an ....

            Teşekkürler bana geri verdiklerin için;

 

 

            Geldiğim yollar şimdi çok uzak, upuzun bir martı çığlığı gibi. Kimdin ve neydin sen. Düşlerimin hangi gecesine bir ıslık gibi düşüşün; sonra. Hiç bilmez miyim; bildiklerini ve senden bir sır gibi ve sıra yaraşırcasına gizlediklerim ve gizlediklerini.

          

  Gül saçından, gül toprağa, gecelerin yel değirmenleri yastığındaki göz yaşları, ince. Anlatacak ne dolu şeyim vardı sana ; gizlediğim ve  her anlatmak istediğimde dudaklarımı ısırdığım. Sakin bir sonbahar yağmurunu anımsatan sözlerde kalan bir elveda gibi belirsiz hoşgeldinlerin. Ve sona kalan ayrıntılar. Kır çiçeği gülüşlerin en derinlerinde saklı. Söylenmemiş, görülmemiş rengi olmayan, ama en derindeki mavide kalan. Oysa aykırıydı, geceler de olmazdı aramak kaybedilen göz yaşlarını; gecenin tam o karanlık renginde, ömrümün tüm kederli anlarında. Gizlenmek yakışmazdı sislerin arkasına ve en süslü sözlerin bakışına.

            Bir nokta.

            Şimdi desen bir yağmur yağacak gecenin gözlerinde. Yürümek bile yetmez, yıldız kayan gecelerde dar ve ara sokaklarda. Öfke dinmez. Soluğun sessizlik olur ve hep o en sevdiğin şarkının unuttuğun söylenemez sözleri gelir aklına; gözlerin dolar. Göçebe kuşlara bile bakamaz, dokunamazsın. Hangisiydi uykularını çalan masum gecelerden ve hangisiydi seni ansızın ter içinde uyandıran ve bekle beni diyen aşk; bulamazsın, sakınamazsın.

            

Sözcükler hep aşktan bir parça kokusunu almışsa, ay birikir bütün bakışlarında. Fırtına olur milyon kere; gözlerin. Ömrüm dersin, hep ömrüm. İçin acır, en derini; en derininde bir sızı.

            Şairin dediği gibi “Küstüm Çiçekleri” açar kalbinde. Sonra;

Sonrasında

            “Kendini saklama  otları” bahçende ansızın bitiverir minicik kalbinin bahçesinde.

Oyunlar oynarsın kaybolduğun masum düşlerinde..... 

Kelebeğin kanatlarına konan bir çiğ damlası gibisin.

Bırak öyküler yarım kalsın. Sessiz... 

Kendi akışında bir nehir gibi...